Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/29

mi. Żona jego podeszła do Platena. Twarz jej zionęła nienawiścią.
 — Ach, podporuczniku Platenie, — zawołała — muszę panu powiedzieć...
 — Przepraszam, łaskawa pani, — przerwał Platen szybko. — Tak poprostu podporucznikiem Platenem nazywają mnie tylko koledzy i tylko ci, których przyjaźń uprawnia do skrótu.
 Umilkła, ale potem dodała bardziej podniesionym głosem.
 — No dobrze, mój szanowny panie podporuczniku von Platen, muszę panu oświadczyć, że to podłość w ten sposób kaleczyć mego męża!
 Platen spodziewał się, że pułkownik skarci żonę. Skoro to nie nastąpiło, rzekł:
 — Jeśli ma być mowa o podłości, to w każdym razie doświadczył jej na sobie nie pan pułkownik. Nie będę zważał na te dosadne wyrażenia, gdyż pani, jako małżonka, nie możesz osądzić tej sprawy bezstronnie.
 — Ach, osądzam ją nader sprawiedliwie. Jeszcze przed południem udam się do jenerała i zażądam, aby pociągnięto do odpowiedzialności tego człowieka, który śmiał zranić swego przełożonego.
 — Mogę zaoszczędzić pani drogi. Przychodzę z rozkazem Jego Ekscelencji Ministra Spraw Wojskowych.
 — Ach! — zawotała struchlała.
 Ranny podniósł szybko głowę.
 — Ministra? — zapytał. — O co chodzi?
 — Mam panu zakomunikować rozkaz, aby aż do

25