Strona:Karol May - La Péndola.djvu/22

 — Tak, chłopcy mieli z nim kłopot — odpowiedział Kurt z uśmiechem. — Ale nie ja.
 — Ty nie? Przypuszczam, że kot dosyć ciężki?
 — Ależ, panie kapitanie, równie łatwo go nosić, jak zastrzelić.
 — Przyniosłeś go z lasu, smarkaczu? A to leniuchy z tych moich ludzi, że ci nie pomogli. Już ja im zagram marsza, że się im tych zbytków odechce!
 Kurt odparł:
 — Nie zagra im pan kapitan żadnego marsza.
 — Nie? A któż mi przeszkodzi, u licha?
 — Ja.
 — Patrzcie państwo? A w jakiż to sposób, Goljacie?
 — Zmusiłem ich, by mi pozwolili nieść lisa
 — Zmusiłeś ich? To ci dopiero wałkonie, że się dali zmusić przez takiego bęcwała.
 — Panie kapitanie, nie jestem żaden bęcwał. Ludwik powiedział, że przysługuje mi prawo zanieść lisa do domu.
 — Prawo? Przecież prawo miałby tylko ten, kto powalił lisa.
 — Ja go właśnie powaliłem.
 — Ty...? — zapytał leśniczy, wysoce zdumiony.
 — Tak, ja. Strzeliłem lisowi prosto w czoło.
 — Do pioruna, czy to być może! Pokaż no tego kota
 Po tych słowach leśniczy wziął lisa i obejrzał dokładnie miejsce, w które zwierzę zostało przez Kurta trafione.
 — Ależ to twoja kula, z twojej dubeltówki. Co za strzał wspaniały; w sam środek głowy. Chodź tu do mnie, niech cię wytargam za uszy, ty łotrze.

20