Strona:Karol May - Dżafar Mirza II.djvu/110

się będziemy bezpieczni. Zabieram mu konia. Czy później wodza uśmiercimy, czy też podarujemy mu życie, będzie to zależało od jego zachowania.
 Dżafar przyprowadził wierzchowce, swego i To-kei-chuna, później przyniósł broń i parę drobiazgów, które pozostały pod skałą po To-kei-chunie. Zdjąłem więzy z nóg jednego z wartowników i przywiązałem mu ręce do strzemienia. Towarzysza jego skneblowałem tak, by nie mógł pisnąć. Potem zgasiłem ognisko i ruszyliśmy.
 Gdyśmy wydostali się na równinę, Pers odezwał się w te słowa:
 — Sir, ileż panu zawdzięczam! Dług mój względem pana rośnie z dnia na dzień. Teraz znowu mnie pan uwolnił.
 — Ale po raz ostatni! — rzekłem poważnie.
 — Jestem tego pewien. Nie wpadnę już w łapy tych djabłów.
 — Jeżeli będziesz, sir, ostrożniejszy, niż dotychczas.
 — Zaręczam.
 — Daj Boże. Słuchaj sir!
 Za nami rozległy się głośne ryki.