Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/350

—  280   —

to nie spotykało, gdyż, co kto lubi, to może sobie drugi także kupić dość tanio. W karze cielesnej są właśnie momenty, w których nawet rzeczy najdroższe wydają się mnie zbyt taniemi, a najtańsze zbyt drogiemi. Quod erat demon szratus!
 Długi Hum nie znał jeszcze małego westmana i jego właściwości, uważał więc za stosowne poprawić zdumiewający błąd Hobblego i powiedział:
 — Darujcie, mister Franku! Nie mówi się demon szratus, lecz demonstrandum.
 Na to błysnął Frank gniewnie oczyma i odrzekł prychającycm głosem:
 — Tak? Tak? Ejże, co też pan wygadujesz! Słuchaj pan, mój najzacniejszy panie, czy wiesz pan może, jak ja się nazywam?
 — Przecież pan mi to powiedziałeś. Nazwisko pańskie jest Franke!
 — Franke? Tylko Franke? W takim razie muszę panu zdjąć bielmo z oczu! Oto wiedz pan, że urodziłem się i ochrzczony zostałem jako Heliogabal, Morfeusz, Edeward Franke, myśliwiec preryowy z Moritzburga. Zrozumiano? Kto ma takie kolosalne nazwisko, jak ja, z tym nie łatwa sprawa. A powiedzno pan swoje!
 — Jestem Hum.
 — Hum! Hum! To przecież nie jest nazwisko. Z pewnością pan się inaczej nazywasz!
 — Tak jest w istocie.
 — No, a jak?
 — Nie wyjawiam chętnie mojego nazwiska.
 — Dlaczego?
 — Bo, mówiąc szczerze, obraża moje poczucie piękna.
 — A widzisz pan! Masz pan nazwisko, które asymiluje poczucie piękna! I pan śmiesz poprawiać Heliogabala Morfeusza Edewarda? Mogę panu zaraz za to się odwdzięczyć! Nazwisko pańskie brzmi pewnie straszniej, niż notatka urzędowa o Dawidzie Machabeuszu Timpem.