Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/59

 — Pozwoli sennor, abym się zajął zakwaterowaniem pana i pańskiego orszaku.
 — Niech się pan o to nie kłopocze! To rzecz Czarnego Gerarda, któremu powierzyłem dowództwo fortu.
 — Strzelec ten mnie oddał dowództwo fortu; objąłem je na usilne jego prośby. Zresztą, leży obecnie ciężko ranny.
 — Gerard ranny? To dzielny, godny zaufania człowiek. Mogę go zobaczyć?
 — Właściwie nie powinienem na to pozwolić. Jest niezwykle osłabiony; należy się spodziewać najgorszego.
 — Będę bardzo ostrożny.
 — Proszę więc za mną, sennor!
 Sternau podszedł z prezydentem do łóżka, stojącego we wnęce pokoju; leżał w niem Gerard. Obok czuwała Emma Arbellez.
 Sternau zapytał półgłosem:
 — Zaszła zmiana?
 — Nie — odparła Emma.
 — Nie otworzył oczu?
 — Nie.
 — Nie wyszeptał ani słowa?
 — Zdaje mi się, że zrozumiałam jedno słowo, lecz nie wiem, czy wolno pielęgniarce powtarzać to, co chory mówi.
 — W stosunku do lekarza sekrety nie obowiązują. Mam zresztą wrażenie, że słowem tem jest imię Rezedilla.
 Emma spojrzała na Sternaua ze zdumieniem.

53