Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/32

 — Pomówię z nimi dziś wieczorem przy wypłacie; obiecałem ich bowiem nagrodzić, jeżeli wrócę cało.
 — Pojadę z tobą.
 — Postaraj się, aby otrzymali, co przyrzekłem. Wypiszę ci wszystko na kartce. Ale, jakże stoi sprawa dziedzictwa?
 — Jesteś generalnym spadkobiercą.
 — Czy testament został już otwarty?
 — Tak. Przedstawiciel władzy prosił, abym go zawiadomił o twem przybyciu.
 — Więc zawiadom go czem prędzej.
 — O mały włos nie straciłeś dziedzictwa. Hrabia sporządził drugi testament.
 — Do djabła! Jakże się to stało?
 Cortejo zdał sprawę. Gdy skończył, Alfonso rzekł:
 — Trzeba wyrzucić tę starą Marję.
 — Co za nierozwaga! Stara mogłaby rozpowiedzieć wszystko. Trzeba ją unieszkodliwić, albo za pomocą podarunków, albo też inną drogą.
 — Ani mi się śni obdarowywać tę babę!
 — A więc trzeba ją będzie unieszkodliwić inną drogą. Ale, przedewszystkiem musisz spełnić swój święty obowiązek.
 — Cóż to za obowiązek?
 — I ty się pytasz, człowieku, jaki masz do spełnienie obowiązek? Jesteś przecież bratankiem zmarłego. Cóż powie na to służba, gdy zobaczy, że nic cię śmierć stryja nie obchodzi?
 — Uważasz, że powinienem trochę popłakać nad trupem?
 — Oczywiście.

28