Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/156

 — Dziękuję panu. Gdyby mnie sennor potrzebował, proszę tylko zadzwonić.
 Mariano chodził po pokoju w wielkiem podnieceniu. Jeżeli pozory nie myliły, był dziedzicem olbrzymiej fortuny, synem hrabiego Manuela, bratem condesy Rosety. Alfonso zaś — podrzutkiem, którego pochodzenie zna chyba tylko Cortejo i capitano.
 — Ale poco capitano posłał mnie na zamek? — oto myśl, która nie dawała Marianowi spokoju. Jeżeli jest istotnie synem hrabiego, to herszt popełnił lekkomyślność. A jednak to stary wyga. Nie, w tem kryło się coś, czego Mariano nie mógł zrozumieć. — —
 Podczas gdy Mariano pogrążony był w tych myślach, naradzali się między sobą Klaryssa i Cortejo.
 — Kamień spadł mi z serca, gdy się dowiedziałem, że rozbójnicy zostali zabici, — rzekł Cortejo. — Ten porucznik nie mógł mi wyświadczyć korzystniejszej usługi.
 — Tem dziwniejsze jest jednak to jego podobieństwo.
 — Tak, to dziwne! Zamarłem wprost ze strachu na jego widok.
 — I ja!
 — Zagadkowa historja.
 — A może ten twój capitano...
 — Ale cóż znowu, Klarysso! Rozbójnicy nie popełniliby takiej nieostrożności. Wyobrażam sobie tylko, że chłopiec, którego zostawiłem pod opieką herszta, został również zamieniony.
 — Miałby więc być nim porucznik Lautreville? W jaki sposób dziecko mogłoby się dostać do Francji?

152