Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/84

ni wypocząć, jestem jednak niewdzięczny i wysyłam panią na dalszą walkę.
 — Otrzymam nowe zlecenia? — zawołała z radością.
 — Tak. Mam zamiar posłać panią do Meksyku, do cesarza.
 Zarumieniła się, zachwycona słowami Juareza.
 — Czy w misji urzędowej?
 — To zależy. Sprawa państwowa, tajna. Ale o tem później. Zajmijmy się narazie chwilą obecną. Jakim człowiekiem jest komendant Chihuahua?
 — To figura przeciętna, sennor. W miarę odważny, w miarę tchórzliwy, w miarę skąpy i w miarę lekkomyślny.
 — Nie należy się go obawiać?
 — Nie.
 — Czy są pomiędzy oficerami ludzie, którzy potrafią zachować się wyjątkowo w wyjątkowem położeniu?
 — Nie. Nawet pułkownik Laramel, który niedawno przybył, jest raczej okrutnikiem, aniżeli wybitnym wojskowym.
 Juarez zmarszczył czoło i rzekł:
 — Słyszałem o nim, muszę go sobie dokładnie obejrzeć. Trzeba pani bowiem wiedzieć, że sennor Sternau zaproponował nie czekać na godzinę egzekucji, a poprostu teraz zaskoczyć oficerów w ratuszu.
 Oczy Emilji zabłysły radośnie:
 — To świetny plan! — rzekła.
 — Zaproponowałbym rzecz następującą — począł Sternau. — Pięćdziesięciu ludzi obsadzi główne wyjścia

78