Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/31

 — Urządza z pewnością przyjęcie i chce zamówić u mnie kolację?
 — Nie. Kazała powiedzieć, że chce z wami pomówić, nie zwracając niczyjej uwagi.
 Gospodarz zbliżył się do starca i zapytał szeptem:
 — Są jakieś wieści od Juareza?
 — Nic nie wiem.
 — Może ja się dowiem. Powiedzcie sennoricie, że przyjdę.
 Stary skinął głową i oddalił się. Gospodarz wszedł do venty, w której siedział tylko André.
 — Dzieńdobry, sennor, — rzekł.
 André obrzucił go szybkiem, badawczem spojrzeniem i odparł łamaną hiszpańszczyzną:
 — Dzieńdobry, sennor. Co macie do picia?
 — Wszystko, czego zażądacie.
 — Doskonale. Macie piwo?
 — Nie.
 — Wino?
 — Nie.
 — Kawę?
 — Nie.
 — Czekoladę?
 — Nie. Z rana miałem czekoladę, ale już wszystko goście wypili.
 — Może mi dacie lemoniady?
 — Niestety, nie mam cukru.
 — A może julepu?
 — Niestety, również nie mogę nim służyć. Flaszka złamała się, muszę kupić inną.

25