Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/15

 — Generale, to brzmi jak obraza.
 — Rozkazano mi mówić prawdę. Meksykanie będą uważali każdy dekret za dzieło Francuzów.
 — Cóż z tego? Mimo to przeprowadzę mój plan.
 — Najjaśniejszy Panie, zabijcie mnie, lecz nie ogłaszajcie tego dekretu! Znam mój naród, znam Meksyk, zdaję sobie sprawę, jakie skutki pociągnie za sobą ogłoszenie dekretu. Wywoła w całym kraju oburzenie.
 — Generale! — zawołał cesarz, obrzucając Mejię gniewnym wzrokiem.
 — Najjaśniejszy Panie!
 Maksymiljan pamiętał jednak, co zawdzięcza Mejii. Uspokoił się więc i rzekł:
 — Niech mi pan pozwoli na obronę dekretu.
 — Najjaśniejszy Panie, jeżeli dekret wymaga obrony, w takim razie...
 — Chce mnie pan naprawdę rozgniewać?
 — Ależ nie; już milczę.
 — Niech więc pan słucha.
 Cesarz zaczął się usprawiedliwiać:
 — Jak panu wiadomo, wszystkie większe miasta i porty w kraju są w naszej mocy.
 — W mocy Francuzów, Najjaśniejszy Panie.
 — To przecież wszystko jedno! Francuzi są naszymi sprzymierzeńcami.
 — Przeczuwam, ze opuszczą kraj, i mam wrażenie, że miasta i porty pozostawią nie nam, a republikanom.

9