Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/81

 — Wyrzucić Ewy!
 — Wyrzucić połowę Adamów!
 — Zostawić tylko jednego!
 — Wyrzucić sztukę!
 — Wyrzucić literaturę!
 Machina balistyczna pracowała wciąż, lecz pocisk jakby przylepł.
 Polak stał z załamanemi rękoma, zostawił innym do woli manipulowanie swojem dziełem. Po lekkiem uginaniu się rusztowania, poznał, że naiwny sąd tłumu był słuszny. Za ciężka!
 A przecież wagę jej miał do niedawna jakby w oku, czuł okiem jej lekkość.
 Czy czuje jeszcze?
 Nie, już nie czuje, oko nie może już utrzymać na sobie dawnej wagi „Nadziei“, z „Nadzieją* zaczęło się dziać coś dziwnego. Energja, która miała nadać jej lot, zwiększała jej ciężar.
 Tymczasem wskutek nalegania ludu przetrzebiono całe wnętrze pocisku, i zredukowano całą jego załogę do jednej tylko pary pierwszych rodziców, wreszcie ktoś krzyknął:
 — Gdzie jest starzec?
 O tem zapomniano.
 Nie można go było nigdzie znaleźć.
 — To figiel piekielnego czarownika!
 — Ostatni Człowiek! — przypomnieli Bankruci pogrążeni w przeczuciach.
 Wreszcie ujrzano go u samego stropu wewnątrz pocisku, trzymającego się rękami i kolanami z całej siły metalowej belki, będącej osią arki, wpartego rozpaczliwie w jej przęsła. Zdjęto go żerdziami — a ciało jego było ogromne i ciężkie jak spiż.