Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/29

 — Jesteś bezczelny! Gdy się jutro spotkamy, to się jeszcze porachujemy!
 — I owszem! Tą igiełką poszukam twojej wątroby!
 — No, to bądź zdrów do jutra!
 — Dobranoc!
 — No, czemuż się nie ruszasz? Czekasz na mnie?
 — A, bo ty wystrzelisz! Tyś się zaczaił!
 — Nie bój się! ja jestem honorowy człowiek, ale ty — chytry pies!
 — Ty, ty udajesz dobrego, ty stary lisie! Chciałbyś mnie w pole wywieść!
 — Daj mi święty spokój, ja sobie sam pójdę!
 — No, idź, idź, czemu nie próbujesz? Oj, ty chytry!
 — Wiesz co? mam na to radę! Obaj sobie wzajemnie nie ufamy, więc najlepiej będzie: wystrzelajmy wszystkie swoje naboje w powietrze, na wiwat!
 — Zgoda na to! strzelajmy!
 I zaczęła się pukanina, wystraszająca znowu czeredę ptaków, które już były powróciły do swoich dziupli.
 — Skończyłeś? jakoś prędko! ja jeszcze strzelam! Widzisz, mógłbym cię oszukać!
 — Strzelałem dużo w bitwie.
 — No, to wiesz co? odrzuć ładownicę!
 — Dobrze, dam ci ten dowód odwagi! Ale ty także?
 — Naturalnie!
 — Raz! dwa! trzy!
 Odrzucił ładownicę.
 — Tak skwapliwie odrzuciłeś pierwszy... w tem jest coś podejrzanego! — rzekł nieprzyjaciel.
 — A to tchórz dopiero!
 — No! no! nie złapiesz mnie! Ty masz jeszcze nabój w karabinie, odrzućno także karabin.