Strona:K. Wybranowski - Dziedzictwo.djvu/221

 W czerwonym blasku, oświetlającym część parku, spostrzegli księdza, klęczącego z głową pochyloną ku ziemi. Modlił się.
 Widocznie usłyszał ich kroki, bo wstał, nakrył głowę i ku nim się zbliżył.
 — Bóg mu okaże miłosierdzie — rzekł. — To była dusza surowa, ale dobra. Zabił nikczemnika dla swego pana i dla niego sam straszną śmiercią zginął... Miał pan słuszność, panie Zbigniewie, że księga jeszcze nie zamknięta. Ale teraz?...
 — Teraz tak, bo ten dom już nie istnieje. Śmierć domu zamknęła księgę zmarłych.
 — Więc dla nich — rzekł ksiądz — już tylko mamy obowiązek modlitwy za wieczny ich dusz spokój. Trzeba myśleć o żywych i o obowiązkach swojego życia. Ono się teraz dla was zaczyna. Odjeżdżacie pewnie zaraz?... Bywajcie zdrowi. Ja tu jeszcze zostanę.
 Podał rękę Wandzie i spłoszył się niesłychanie gdy ta rzuciła m u się na szyję i w twarz go pocałowała.
 Twardowski uściskał się z nim gorąco.
 — Odwiedzę was wkrótce — rzekł ksiądz — zdam relację z tego, co się stało. Dokąd jedziecie?
 Twardowski spojrzał na żonę.
 — Do Zbychowa, czy do waszego mieszkania w Warszawie? — zapytał.
 — Do ciebie — odparła bez wahania.
 — Ależ ja mieszkam po kawalersku.
 — Tam, gdzie ty mieszkasz, i dla twej żony miejsce się znajdzie.
 Ksiądz uśmiechnął się zadowolony.
 Za odchodzącymi zrobił znak krzyża. Potem zawołał:
 — A nie zapomnijcie zabrać Pioruna!

KONIEC.

219