Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/221

Zapomniałem o wszystkiem, i o niebezpieczeństwach podróży i o grozie powrotu.
 To, czego inny dokonał i ja dokonać chciałem i nic nie zdawało mi się już niemożliwem.
 — W drogę! w drogę! zawołałem.
 Poczem skierowałem swe kroki ku ciemnej galerji, gdy profesor, zatrzymując mnie, poradził mi zachować zimną krew i cierpliwość.
 — Wróćmy — rzekł — do Jana i przenieśmy tu tratwę.
 Posłuchałem stryja, nie bez niechęci i wślizgnąłem się pomiędzy skały.
 — Czy wiesz, stryju, że dotąd warunki sprzyjały nam stale?
 — Ach, tak uważasz, Axelu?
 — Bezwątpienia, nawet i ta burza skierowała nas na prostą drogę. Niech będzie błogosławiona!
 Zaprowadziła nas w tę stronę, gdzie znaleźliśmy drogę Saknussema.
 — Tak, Axelu, rzeczywiście jest coś opatrznościowego w tem, że kierując się wciąż na południe, znaleźliśmy się na północy.
 — Będziemy teraz podróżowali pod Szwecją, Rosją, Syberją, zamiast zagłębiać się pod pustyniami Afryki, albo pod falami Oceanu.
 — Tak, Axelu, masz rację, wszystko wyjdzie na dobre, gdy opuścimy to mo-