Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/027

 Oczy jego zabłysły żywym blaskiem, ręka poczęła grozić.
 Rozmowa ta bez słów mogła zainteresować widza najbardziej obojętnego.
 W rzeczywistości bałem się odezwać.
 Stryj mój w przystępie radości gotówby mnie udusić.
 Ale stał się tak natarczywym, że trzeba było odpowiedzieć.
 — Tak, ten klucz!... zwykły wypadek!...
 — Co mówisz? — wykrzyknął z nieopisanem wzruszeniem.
 — Patrz — rzekłem do niego, pokazując mu kartkę papieru, na której wypisałem wszystko. — Przeczytaj!
 — Ależ to nie znaczy nic! — odpowiedział.
 — Nic, zaczynając czytanie od początku, ale od końca...
 Nie zdołałem dokończyć, gdy profesor wydał już nie krzyk, lecz wprost ryk.
 W umyśle jego wyjaśniło się, wiedział już wszystko!
 I, wziąwszy rękopis wyczytał cały, do ostatniej litery.
 Brzmiało to, jak następuje:

 „Zejdź do krateru Yokula w Sneffels, gdzie w miesiącu lipcu najłatwiej dotrzeć.