stopniu długości, 71° 15’ szerokości. W roku 1819, Rosyanin Bellinghansen, znalazł się na sześćdziesiątym dziewiątym równoleżniku, a w r. 1821 na sześćdziesiątym szóstym pod 111° długości zachodniej. W r. 1820 Anglik Brunsfield zatrzymany został na sześćdziesiątym piątym stopniu. Tegoż roku Amerykanin Morrel, którego sprawozdania są wątpliwe, posuwając się w górę po czterdziestym drugim stopniu długości odkrył wolne morze pod 70° 14’ szerokości. W roku 1825 Anglik Powell nie mógł przejść za sześćdziesiąty drugi stopień. W tymże roku prosty poławiacz fok, Anglik Weddel, wzniósł się do 72° 14’ szerokości pod trzydziestym piątym stopniem długości, i aż do 74° 15’ pod trzydziestym szóstym długości. W roku 1829, Anglik Forster, dowódzca Chantieleer’a, objął w posiadanie kontynent południowy pod 63° 26’ szerokości i 66° 26’ długości. W roku 1831 Anglik Biscoë, odkrył 1-go stycznia ziemię Enderby pod 68’ 50’ szerokości; 5-go lutego 1832 ziemię Adelajdy pod 67° szerokości, a 21-go lutego ziemię Graham pod 64° 45’ szerokości. W r. 1838, Francuz Dumont d’Urville, zatrzymany przez kry pod 62° 57’ szerokości, oznaczył ziemię Ludwika Filipa; w dwa lata później, przy nowem zboczeniu na południe, nadał nazwę ziemi Adeli, a w ośm dni potem pod 64° 40’ wybrzeżu Klary. W roku 1838 Anglik Wilkes posunął się do sześćdziesiątego dziewiątego równoleżnika pod setnym stopniem długości. W roku 1839 Anglik Balleny odkrył ziemię Sabrina, na krańcu koła biegunowego. Nakoniec w r. 1842 Anglik James Ross, na statkach Erebus i Terror, znalazł 12-go stycznia pod 76° 56’ szerokości 171° 7’ długości wschodniej ziemię Wiktoryi; 23-go tegoż mie-
