Strona:Juliusz Verne - Promień zielony i dziesięć godzin polowania.djvu/206

 Nie podobna było myśleć, aby opuszczenie przez miss Campbell podziałało na uczonego. Owszem, był jak pierwej chłodny i obojętny. Wymienili ze sobą ukłony.
 Bracia Melvill widząc taka harmonię, oświadczyli że nie posiadają się z radości z powodu doprowadzonego do skutku tego związku.
 — Tak jestem szczęśliwy, rzekł brat Sam, że kiedy jestem sam, muszę się uśmiechać do siebie.
 — A ja płakać, dodał brat Sib.
 — Otóż, odpowiedział na to Aristobulus, widzę że pierwszy raz jesteście ze sobą w niezgodzie. Jeden z was uśmiecha się, drugi płacze.
 — To prawie jedno i to samo, odparł Olivier.
 — Niezawodnie potwierdziła młoda mężatka.
 — Jakto to samo? zawołał Aristobulus, ależ bynajmniej. Cóż to jest uśmiech? wyrażenie dobrowolne, szczególne muszkułów, gdy proces oddychania nie ma w tem najmniejszego udziału; przeciwnie płacz... łzy...
 — Łzy? zapytał Sinclair.
 — Tak łzy, są zwykłą mieszaniną chloranu sodium i fosforanu z nadchloranem sody.
 — Co do chemicznego połączenia, masz pan najzupełniejszą słuszność, ale tylko w tym razie.
 — Nie pojmuję wcale takiej odpowiedzi, odrzekł Aristobulus Ursiclos, i ukłoniwszy się z obliczeniem geometrycznem, oddalił się od towarzystwa.