Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/68

gdy ostatnia sprzączka walizy już była zapięta, zeszedłem na dół.
 Tego dnia tłum dostawców zwiększył się jeszcze: narzędzia fizyczne, broń, przyrządy elektryczne, rozmaite machiny i machinki, wszystkiego znoszono bez liku. Marta nie mogła pomiarkować co się to dzieje!...
 — Czy nasz pan zwaryjował? — zapytała mnie po cichu.
 Potwierdziłem kiwnięciem głową.
 — I pana bierze z sobą?
 Powtórzyłem twierdzenie.
 — Ale gdzież, dokąd?...
 Wskazałem palcem na środek ziemi.
 — Do piwnicy? — zawołała staruszka.
 — Nie — odpowiedziałem — jeszcze głębiej.
 Zmrok zapadł. Zgubiłem już całkiem rachunek czasu.
 — Jutro więc rano — zawołał stryj — najpóźniej o szóstej jedziemy.
 O dziesiątej wieczorem rzuciłem się na łóżko jak bezwładne drzewo. Przez całą noc straszne dręczyły mnie marzenia... śniło mi się że jestem w jakichś bezdennych otchłaniach, wśród duszącego zapachu siarki i strasznego dymu; professor ciągnął mnie za sobą bez litości... spadałem bezwładnie, jak ciało rzucone w przestrzeń i ciężarem