Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/172

bem zbliżamy się do powierzchni ziemi; każdy krok niemal usprawiedliwiał tę moją nadzieję.
 O południu dostrzegłem widoczną zmianę w gatunku ścian galeryi: światło elektryczne nie z taką już mocą o nie się odbijało. Powłoka z lawiny coraz się stawała rzadszą, a za to skały częstsze; pokłady mas kamiennych więcej się pochylały, a często nawet położenia ich były pionowe. Znajdowaliśmy się w epoce przejściowej, wśród zupełnie rozwiniętego peryjodu syluryjskiego.
 — Widoczną jest rzeczą — zawołałem — że osady wód uformowały w drugiej epoce owe iłołupki, wapienie i piaskowce; oddalamy się wciąż od mas granitowych.
 Wszystkie te uwagi powinienem był dla siebie samego zachować; jednak nie mogłem się powstrzymać od wykrzykników, które stryj dosłyszawszy, zapytał:
 — Axelu! co się z tobą dzieje?
 — Patrz stryju — rzekłem wskazując mu niejednostajne następstwo pokładów piaskowca, wapienia i pierwsze wskazówki pokładów łupku glinianego.
 — Więc cóż to ma znaczyć?
 — Przyszliśmy do peryjodu, w którym ukazały się pierwsze rośliny i pierwsze zwierzęta.
 — Ah! tak sądzisz?