Strona:Juliusz Verne - Pięciotygodniowa podróż balonem nad Afryką.djvu/93

których zresztą zawadzały gęste krzewy, cieniste i olbrzymie powoje. Podróżni czuli wyziewy wodorodu nasyconego siarką, o których mówi kapitan Burton.
 — Miał słuszność utrzymując — rzekł doktór — że w tej krainie za każdym chyba krzakiem trup jest ukryty.
 — Szkaradny kraj — odpowiedział Joe — zdaje się, że pan Kennedy nie bardzo zdrowo noc przepędził.
 — W istocie, trzęsie mię silna febra — rzekł myśliwy.
 — To nic dziwnego kochany Dicku, jesteśmy w najniezdrowszym pasie Afryki. Ale nie zabawimy długo. W drogę!
 Joe zręcznie odczepił kotwicę i z pomocą drabinki wdarł się do łodzi. Doktór żywo rozszerzył gaz i Wiktoria wzbiła się w obłoki, pędzona od silnego wiatru.
 Zaledwie kilka chatek widać było wśród tej mgły zaraźliwej. Postać kraju się zmieniała. Częstą się zdarza w Afryce, że pas niezdrowy i dość szczupły graniczy bezpośrednio z najzdrowszemi okolicami.
 Kennedy widocznie cierpiał; febra zmogła jego krzepką naturę.
 — A jednak, wcale nie pora do chorowania — rzekł owijając się kołdrą i kładąc pod namiotem.