Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/229

niedostateczną, i pozostanie on na zawsze nieruchomym na tej linii podwójnego przyciągania…
 — Wolę już drugi wniosek, jakikolwiek on będzie — dokończył Ardan.
 — Albo też prędkość jego będzie dostateczną, i wtedy rozpocznie on nanowo swą drogę eliptyczną, aby tak, przez wieki krążyć naokoło księżyca — dokończył Barbicane.
 — To także niezbyt pocieszające — rzekł Ardan. — Zostać sługami satelity, którego przywykliśmy sami za sługę uważać! Taka to przyszłość ma nas czekać!
 Barbicane i Nicholl nic nie odpowiedzieli.
 — Milczycie? — zawołał niecierpliwy Ardan.
 — Nie mamy co odpowiedzieć — rzekł Nicholl.
 — Czy nie można temu zaradzić?
 — Nie — odpowiedział Barbicane. — Czyż chciałbyś walczyć z niepodobieństwem?
 — Dlaczegóżby nie? — czyż francuz i dwaj amerykanie mieliby się cofnąć przed wyrazem — niepodobieństwo?
 — Cóż więc chcesz czynić?
 — Opanować ten ruch, który nas unosi.
 — Opanować go?
 — Tak — odparł Ardan — zapalając się coraz bardziej, zatamować go lub zmienić,