Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/147

145

nia z nieprzyjacielem. Przy końcu tak ostrej zimy jak tegoroczna, zwierzęta te muszą być bardzo wygłodzone, więc tem niebezpieczniejsze, a ponieważ wątpić nie można o ich liczbie....
 — Ani o ich zamiarach, dodał Amerykanin.
 — Sądziłżebyś, panie Altamont, że zwietrzyły naszą obecność na tem wybrzeżu?
 — Zapewne, jeśli tylko nie wpadliśmy na ślady przejścia niedźwiedzi. Lecz dla czegóż by tropy szły naokoło, zamiast ginąć w prostej linii? Czekajcie no! zdaje mi się, że nadciągnęły tu one od południo-wschodu, zatrzymały się w tem miejscu i ztąd rozpoczęły swe poszukiwania.
 — To prawda, rzekł doktór, a nawet na pewno twierdzić można, że były tu tej nocy.
 — A może już i poprzednich nocy, lecz śnieg pokrył ich ślady.
 — Nie, odpowiedział doktór, podobniejszem jest do prawdy, że niedźwiedzie czekały końca burzy przynaglone głodem, wyszły ku brzegom przystani, w zamiarze złowienia jakiej foki, a tymczasem nas zwietrzyły.
 — To być bardzo może, mówił Altamont, zresztą, nie trudno będzie poznać, czy wrócą dzisiejszej nocy.