Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/032

30

Sto ośmnaście? Sto dziewiętnaście? Sto dwadzieścia?...
 — Setny dwudziesty stopień długości? rzekł Hatteras. — A wiele minut? zaczynam liczyć od jednego.
 Przy liczbie piętnaście, Altamont zatrzymał go znakiem:
 — Wybornie! rzekł Hatteras. Przejdźmy teraz do szerokości. Uważaj proszę. — Ośmdziesiąt? Ośmdziesiąt jeden? Ośmdziesiąt dwa? Ośmdziesiąt trzy?
 Amerykanin znowu go powstrzymał.
 — Dobrze! a minuty? Pięć? Dziesięć? Piętnaście? Dwadzieścia? Dwadzieścia pięć? Trzydzieści? Trzydzieści pięć?
 Altamont z lekkim uśmiechem dał znak potwierdzający.
 — Takim więc sposobem, rzekł Hatteras poważnie, Porpoise znajduje się pod setnym dwudziestym stopniem, piętnastą minutą długości — i ośmdziesiątym trzecim stopniem, trzydziestą piątą minutą szerokości?
 — Tak! z wysileniem poraz ostatni rzekł Altamont, i osłabiony padł na ręce doktora.
 — Moi przyjaciele, wołał Hatteras, widzicie że ocalenie nasze jest na północy i tylko na północy. Będziemy ocaleni!