Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/187

 Wówczas Pyć, wskazawszy oczyma wiernego sługę i szarpiąc Dąbrowę za rękaw:
 W mordę, panie generale! — Z całych sił w mordę!!
 Dąbrowa wysunął się naprzód i ześrodkowany, groźny, pełnym rozmachem pięści zdzielił między oczy... Tak potężnie, że herbowa liberja plackiem runęła na ziemię.
 — Co jest?! — przyskoczył oficer.
 — Nic, — chwiał lekko głową Pyć.
 I nie spojrzawszy nawet na płaczącego lokaja:
 — W mordę biją swoi ludzie. Prowadźże pan do pana generała!
 Zgodnie i towarzysko szli teraz we czterech szerokiemi schodami hallu, którego wszystkie ściany od góry do dołu obwieszone były afrykańskiemi trofeami.
 — Co za cholera! — przystanął Pyć, podziwiając rozpostarte na ścianach kręgi dzikich strzał, i niby stalowe, rozwichrzone ostrza, skręty brzeszczotów i sierpów.
 — To nie cholera, — śpiewał oficerek, — to pan właściciel obecny, hrabia Bogulicki, na polowaniach afrykańskich sam ubił. Onże ochotnik sławny!
 — A pan generał Krywult mieszka? — wetknął twardo Barcz.
 — Na skrzydle, w komnacie rycerskiej, na skrzydle, — tam też idziemy.
 — Prosimy, — zaśpiewał Krywult, gdy zapukano.
 Lecz gdy weszli, odskoczył wtył, rzucając słuchawkę!
 Zaplątany w jasne błamy szlafroka, dreptał nieporadnie na starych makatach, pod wielką, na ścianie skrzyżowaną, gwiazdą koncerzy, i łykał jakieś spłoszone słowo.