Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/133

 Dopiero wrzask trąb żałobnych wyrwał Rasińskiego z odrętwienia.
 Podziemia, drukarnie, introligatornie, opuchłe bele papieru, czarne ryje aparatów kinowych, — trudne wyliczenia, podwójna buchalterja —
 Musiał mieć kogoś, jakiegoś buchaltera, specjalistę, jakąś rachunkową perłę.
 Szukał jej gorączkowo wiele dni, — aż nareszcie:
 Człowieczek, który wszedł, miał nie jedną, lecz wiele pereł, sformowanych powyżej linji kołnierza. Były żółte i dojrzałe.
 — Pan jest chory przedewszystkiem, — zauważył Rasiński.
 — Rzecz przejściowa, pryszcze, minie przy racjonalnem odżywianiu.
 Oczy petenta za szkłem; sine wargi zgięły się nieudolnie nad wyjedzonym szlakiem zębów.
 — Nie dosłyszałem pańskiego nazwiska?
 — Nazywam się Fedkowski.
 — No to pan jest Rusinem!?
 Fedkowski westchnął: — Nie jestem Rusinem, — kresy.
 — Czy ma pan rodzinę?
 — Rodzina zginęła w Rosji. Żona i czteroletnia córeczka.
 — Więc nikogo pan nie ma?
 — Nikogo. Tem bardziej chodziłoby o właściwy przydział. — Ciekłe wzruszenie zalało oczy Fedkowskiego.
 Rasiński aprobował wolą powolność petenta. —