larach złotych. Musi to być żyd niemiecki. Mianuje się doktorem Jadącym do Quebec, ale ja uważam go za nędznego filuta i wielbiciela Draka. Dean Pitferge, który przechodził z łatwością z jednego przedmiotu na drugi, teraz trącił mnie łokciem. Spojrzałem na drzwi sali. Weszli pod rękę młody człowiek dwadzieścia dwa lat mający i panna siedemnastoletnia.
— Czy to młode małżeństwo? spytałem.
— Nie; — odpowiedział doktór głosem napół wzruszonym; to dwoje dawno zaręczonych, oczekujących tylko przybycia do Nowego Yorku, aby się pobrać. Wracają z podróży po Europie, — rozumie się z upoważnienia familii, — a teraz już wiedzą, że są dla siebie stworzeni. Ładna młoda para. Z przyjemnością patrzę się na nich! Często ich widuję nachylonych nad drzwiczkami machiny: stamtąd rachują obracania się kół, które według nich za wolno się poruszają! Ah! panie jeżeliby nasze kotły były tak rozpalone do białości, jak serca tych dwojga młodych ludzi, toby to nam podniosło ciśnienie!
Tego samego dnia, o w pół do pierwszej na drzwiach dużego salonu, sternik przylepił obwieszczenie następujące:
Dłu. 18° 13′ Z.
Odl: Fastenet, 323 mil.
Co znaczyło, że w południe, byliśmy o 323 mil od latarni w Fastenet, ostatniéj jaka się nam pokazała na wybrzeżach Irlandyi, i na 51° 15′ szerokości północnéj, a 18° 13′ długości na zachód od południa w Greenwich. Był to punkt, w którym się statek znajdował. Kapitan w ten sposób dawał poznać, jego położenie; co dzień pasażerowie czytali o niem w tem samem miejscu. Tak więc radząc się tych obwieszczeń i przenosząc obliczenia na kartę jeograficzną, można było śledzić drogę Great-Eastern’u. Dotąd ten parostatek zrobił tylko 323 mil w przeciągu trzydziestu sześciu godzin. To było niedostatecznem, gdyż mały statek, który się szanuje, nie powinien w dwudziestu czterech godzinach mniéj przepłynąć jak 300 mil.
