Strona:Julian Krzewiński - W niewoli ziemi.djvu/7

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została skorygowana.



I.

Otwarły się oczy szare w czerwonych obwódkach, oczy nienawykłe do dziennego światła.
Szarość przedwieczornej godziny harmonizowała z kolorem otwierających się leniwie oczu, z wybladłością obicia kawalerskiego pokoju i z bezbarwnością pierwszych myśli budzącego się ze snu człowieka.
— Szkoda, że już się sen skończył, a zaczyna jawa — pomyślał Anatol, przecierając szare, smutne oczy i przeciągając znużone członki.
Kilkanaście ładnych godzin nie myślał. Mózg odpoczywał. Teraz znów budzi się do pracy… Niby, mózg budzi się do pracy, bo właściciel jego, Anatol, to nie. Niema co robić. Nudzi się i będzie się nudził, jak wczoraj, jak tydzień temu, jak ... jak daleko sięgnie myślą, zda mu się, że zawsze się nudził.
Może go pamięć zawodzi.
No tak, naturalnie, kiedyś tam, dawno, bardzo dawno, kiedy jeszcze marzenie było marzeniem, a rzeczywistość wcale dlań nie istniała.