Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/138

tyczna wprawiła ją w dumę. Wszelako nerwy jej zadrgały niezwłocznie, gdy powiedział:
 — Chcę pomówić z tobą, Cis. Przypuszczam, że wiesz, ii rozmówiłem się wczoraj ze Stefanem?
 Cecylja skinęła głową. — Mówiłem z Bi.!
 — Ach!... — szepnęła Cecylja.
 Zapragnęła gorąco zapytać co Bianka powiedziała, ale nie śmiała, Hilary bowiem przywdział swoją zbroję — opancerzył się zamkniętem w sobie, ironicznem spojrzeniem, którem spoglądał zawsze, gdy dotknięto w rozmowie przedmiotu, drażniącego jego subtelność uczucia.
 Cecylja czekała zatem.
 — Cała tą sprawa jest mi wstrętna, — rzekł; — ale muszę coś dla tego dziecka uczynić. Nie mogę jej zostawić tak zupełnie bez pomocy.
 Cecylja wpadła na myśl.
 — Hilary, — rzekła ładodnie, pani Tallents Smallpeace jest u mnie, w salonie. Mówiła właśnie o tej dziewczynie ze Stefanem. Możebyś wszedł i naradził się z nią spokojnie?
 Hilary popatrzył przez chwilę na bratową, nie mówiąc słowa, poczem rzekł:
 — Wszystko ma swoje granice. Nie, dziękuję. Załatwię to sam.
 Cecylja zawołała z lękiem:
 — Ach, ale... Hilary, co zamierzasz?
 — Zamierzam skończyć z tem wszystkiem.
 Cecylja całym wysiłkiem taktu ukryła swoje przerażenie. Skończyć z czem? Czy chce przez to powiedzieć, że rozłączy się z Bi.?
 — Nie ścierpię dłużej tych niskich płotek o biednej dziewczynie. Pójdę i wyszukam dla niej inny pokój.
 Z piersi Cecylji uleciało westchnienie migi.
 — Chciałbyś... może chciałbyś, żebym poszła z tobą, Hilary?
 — To bardzo ładnie z twojej strony, odparł Hilary sucho. — Moje postępowanie budzi widocznie podejrzenia.
 Cecylja zarumieniła się.
 — Co za niedorzeczne przypuszczenie! A jednak nikt nie mógłby nic pomyśleć, gdybym poszła z tobą. Hilary, czy zastanowiłeś się, że jeśli ona będzie w dalszym ciągu przychodziła do ojca...
 — Powiem jej, żeby przestał przychodzić.