Strona:Joanna Grey.djvu/113

 Posłała duszę tę, prosto — do nieba —

MARYA TUDOR.

 Czyś pewną, żebyś tego dopełniła?

ELŻBIETA (silnie).

 Zrób mnie królową!... Ujrzysz co ma siła!...

MARYA TUDOR.

 Poczekaj siostro! skwapliwaś jak łania!
 Raz pierwszy — obieśmy jednego zdania!

(do siebie)

 Od dziś dnia strzedz cię się będę...

RENARD (za niemi).

 Et Sapientes
 Sitis, sicut, serpentes...^[1]

(wchodzą do pałacu, przed którym staje wojsko — kilku z ludu rozmawiając)

MIESZCZANIN.

 Dobrze ci psie ty!

INNY.

 A! niechaj przepada!
 Gnębiciel!

INNY.

 Krajem on, nim szatan włada!

KOBIETA.

 Ty, coś nas wszystkich po cichu rabował —
 Coś krew Sejmourów panów moich przelał!...

INNA.

 Coś do mych braci na prowincyi strzelał!...

MIESZCZANIN.

 Idźmy zobaczyć jak go będą ścinać...

(odchodzą tłumnie).

---

Zmiana. Więzienie w Tower — nagie ściany — stół i krzesło słomiane — klęcznik i duży krzyż czarny w głębi — Joanna spi ubrana na ławie — lady Tylney siedzi nad nią płacząc — chwila ciszy — wchodzi Holbein zapłakany, któremu Tylney okazuje spiącą — scena niema — Holbein staje rozrzewniony — wyciąga nad nią ręce jak do pożegnania — wyjmuje papier i rysuje łkając głośno — wreszcie odchodzi mówiąc do lady Tylney po cichu:

1.  I rozumni ci, jak, węże...