Str. 292, w. 7 od dołu. „On, przed którym bił czołem Macedończyk młody.“
Aleksander W. przed wyprawą do Persyi zwiedził grób Achillesa, i uwieńczył laurem wystawiony przez siebie na cześć jego ołtarz. Naśladował go w tém Karakalla, cesarz rzymski. Jest podanie, że ten ostatni otruł umyślnie przyjaciela swego Festusa, aby miéć powód ponowienia igrzysk, jakie niegdyś Achilles na cześć Patrokla wyprawił. Widziałem pasące się owce na robach Ezyetesa i Antylocha; pierwszy z nich leży w środku równiny.
Str. 293, w. 13. „Tu bursztynowe różańca kaliwa,
Z których woń cudna rozlewa się w ręku.“
Różaniec turecki, zowie się w ich języku „kombolojo;“ składające go ziarna bywają u bogatszych z drogich kamieni, albo z bursztynu, który potarty lub w ręku rozgrzany, wydaje z siebie wonność, nie mocną, ale przyjemną.
Str. 293, w. 17. „Z tekstem Koranu amulet jéj święty.“
Wiara w amulety, rżnięte na drogich kamieniach lub w puszkach złotych amknięte, jest dotąd powszechną na Wschodzie. Napis ich składa się z kilku wierszy Alkoranu. Noszą je zawieszone na szyi, lub zamiast bransoletek na ręku. Wiersze z drugiego rozdziału Alkoranu, opisujące własności Najwyższego, stanowią najskuteczniejsze amulety i są najczęściéj używane.
Str. 293, w. 25. „I daléj nieco Alkoran otwarty,
Złotem barwnemi połyska się karty.“
Wszystkie rękopisma wschodnie, a mianowicie Alkoran, ozdobione są z wielkim przepychem i zbytkiem. Kobiety greckie są pospolicie trzymane w zupełnéj ciemnocie i niewiadomości; ale wiele młodych Turczynek odbiera bardzo staranne wychowanie; wprawdzie, nie mogące się równać z wychowaniem europejskich kobiet.
Str. 295, w. 2 od dołu. „Rzekłbyś, że prosty galjongi grecki.“
Galjongi — majtek. Na flotach tureckich majtkami są Grecy, żołnierzami Turcy. Ubiór galjongich jest bardzo malowniczy; widziałem w nim nieraz samego Kapudana Baszę, który go nosił wychodząc incognito. Nogi ich jednak są nagie po kolana. Opis obuwia i zbroi w tekście jest podług stroju arnauckiego rozbójnika, u którego mieszkałem w Morei: ma się rozumiéć, że już był wtedy swojéj profesyi zaniechał.
Str. 297, w. 6. „I niech tak święty tekst na mém żelazie.“
Na wszystkich prawie szablach tureckich znajdują się napisy, czasem wyrażające tylko nazwisko robotnika lub miejsca, gdzie były robione; ale częściéj jeszcze jaki tekst z Koranu, wypisany literami złotemi.
Str. 297, w. 13 od dołu. „Strzegł mię, jak gdyby potomka Kaima.“
Wiedziéć trzeba, że wszelkie alluzye tak do osób, jak do wypadków w Starym Testamencie opisanych, równie są powszechne u muzułmanów, jak u Żydów. Turcy nawet przechwalają się z tego, że wiedzą więcéj o życiu patriarchów, niż to, co nasze Pismo Święte o nich podaje: i nie przestając na Adamie, mają szczegółowe biografie patryarchów przed nim żyjących. Salomon jest przez nich uważany jako największy mędrzec, mający nawet władzę nad duchami, Mojżesz zaś jako prorok, niższy tylko od Chrystusa i Mahometa.
Str. 298, w. 13. „Gdy Paswan-Oglu z buntownemi tłumy.“
Paswan-Oglu, basza Widdynu, podniósł bunt przeciw Sułtanowi, i przez wiele lat zagrażał całéj potędze Porty Ottomańskiéj
Str. 298, w. 3 od dołu. „Skosztował kroplę i zasnął na wieki.“
Strona:Jerzy Lord Byron - Poemata.djvu/332
Ta strona została przepisana.
Pieśń druga.
