wanych[1]. Łącznie z prawem wyborów te „droits garantis par la constitution“, po raz ostatni wymienione w konstytucji 4 listopada 1848 r.[2], są do dziś prawie jedyną podstawą francuskiej teorji i praktyki w zakresie subjektywnych praw jednostki[3]. Pod wpływem deklaracji francuskiej konstytucje wszystkich prawie państw kontynentalnych włączyły podobne rejestry praw. Wskutek pewnego przystosowania poszczególnych zasad i wyrażeń do indywidualnych stosunków danego kraju powstały znaczne często różnice w treści.
W Niemczech już większość konstytucji z epoki przed r. 1848 zawierała rozdział o prawach poddanych. W r. 1848 konstytucyjne zgromadzenie narodowe we Frankfurcie uchwaliło zasadnicze prawa narodu niemieckiego, ogłoszone 27 grudnia jako ustawa państwowa. Pomimo unieważnienia ich postanowieniem przymierza związkowego 23 sierpnia 1851 r., pozostało ich trwałe znaczenie, gdyż wiele z nich dosłownie prawie przeszło do obecnej ustawy państwowej[4]. W konstytucjach państw europejskich po r. 1848 poja-
- ↑ Titre premier: Dispositions fondamentales garanties par la constitution.
- ↑ Helie, Les constitutions de la France s. 1103 i n.
- ↑ Porówn. Jellinek, System der subjectiven öffentlichen Rechte str. 3. Pod wpływem niemieckim zmieniło się to w ostatnich czasach, porówn. Barthélemy, Essai d’une théorie des droits subjectifs des administrés dans le droit administratif français. Paris 1899.
- ↑ Binding, Der Versuch der Reichsgründung durch die Paulskirche, Leipzig 1892, s. 23.
