Ogłoszenie praw człowieka i obywatela przez francuską konstytuantę 26 sierpnia r. 1789 jest jednym z najdonioślejszych wypadków rewolucji francuskiej. Z różnych punktów widzenia osądzanem było w sposób wręcz sobie przeciwny. Politycy i historycy starannie je roztrząsali i wielokrotnie dochodzili do wniosku, że należy mu przypisać niemały udział w anarchji, jaka nawiedziła Francję wkrótce po wzięciu Bastylji. Wykazywali, że abstrakcyjne formuły deklaracji mogą być rozmaicie rozumiane, a jako pozbawione wszelkiej realnej treści politycznej i praktycznej znajomości sztuki rządzenia krajem, są niebezpieczne. Utrzymywali, że jej czczy patos sprowadził zamęt w umysłach, zakłócił spokojny sąd o rzeczy, rozpalił namiętności, stłumił poczucie obowiązku — o obowiązkach niema w niej mowy[1]. Inni, francuzi mianowicie, wielbią deklarację,
- ↑ Przedewszystkiem Burke i Bentham, ostatnio Taine, Les origines de la France contemporaine. La revolution I, s. 273
