Strona:Jerzy Byron-powieści poetyckie.pdf/125

200 

I czułość, którą lada myśli wzruszą,

I ach! oko, co samo już zda się być duszą! —

 Skromnie na piersiach krzyżując ramiona
I pierwszem tkliwem słowem ośmielona,
Na szyję ojca zarzucając ręce,

205 

Co jej wesołe pieszczoty dziecięce

Dzielił i wzajem odpłacał słowami
Błogosławieństwy i całowaniami, —
Zulejka przyszła. — Giaffir czuł w duszy,
Że zamiar jego miękczy się i kruszy.

210 

Nie, by się troskał o przyszłem jej szczęściu,

Czy je mieć może w wybranem zamęściu;
Lecz myśl rozstania zamysłem zachwiała...
Miłość ją wlała, — Duma pokonała.

VII

 »Zulejko moja! dziecię mej miłości!

215 

Dziś się przekonasz, jak cię kochać muszę,

Gdy, niepamiętny tęsknot samotności,
W jakiej twa strata pogrąży mą duszę,
Sam się ojcowskiej pociechy wyrzekę,
Aby ci męża zapewnić opiekę:

220 

Męża — którego, prócz chyba Padyszy,^[1]

Nikt w państwach jego w niczem nie przewyższy.
 Bo choć moślemin mało o ród bada,
Godna jest względu krew Kara-Osmana,^[2]
Której potęga, z przodków przekazana,

225 

Dzierżonym krajem jak dziedzictwem włada,

wyszło w Anglji w r. 1810 i przyczyniło się bardzo do rozpowszechnienia wpływu poezji romantycznej niemieckiej w całej Europie.

1. w. 220. Padyszy — Odyniec odmienia dla względów metrycznych (rytmu i rymu) słowo Padyszach jako: Padysza, podług wzoru: sędzia, sędzi itd.
2. w. 223 i n. krew Kara-Osmana... »Karasman Oglu, albo Kara Osman Oglu, jest pierwszym wasalem w Turcji, zarządza Magnezją [wsch. część Tessalji w Grecji półn.].