Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/312

 Kot morski wzdrygnął się.
 — Okropne! — rzekł. — A potem?
 — Nie pytaj nawet! Płatano ich żywcem i suszono w ogniu!
 Kot morski stał chwilę jak skamieniały.
 — Skąd wiecie? — zapytał.
 — Dwudziestu naszych braci żywcem dla niewiadomych przyczyn zapakowano do ciasnej skrzynki z otworami, przez które dochodziło powietrze. Skrzynkę tę położono w takiem miejscu, z którego wszystko było dokładnie widać. Przerażeni widokiem bracia, korzystając z chwili, w której ludzi nie było, wspólnemi siłami rozsadzili skrzynkę i rozpełzli się po całym tym okropnym domu, napróżno jednak, ludzie bowiem powróciwszy, wyłapali wszystkich, z wyjątkiem jednego, któremu udało się wysmyknąć przez niezamknięte drzwi, a ponieważ dom ów stoi niedaleko morza, brat zdołał, choć z wielkiem niebezpieczeństwem życia, dotrzeć doń i przynieść nam wieść straszliwą.
 Kot morski podumał chwilę, a potem rzekł:
 — Przyjemna ona nie jest! Ale widać takie wasze przeznaczenie! Na to ja nic nie poradzę.
 — Nei, panie! — zaprzeczyły żywo węgorze, kiwając gwałtownie płaskiemi głowa-