Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/18

 Pan Piekarski spojrzał na pana Brata jakby z zaciekawieniem.
 — Proszę! — rzekł — Samemu sobie może obrzydnąć? A to dobry początek! Widzę, kochany pan coś miarkuje!
 Oberżysta spojrzał na emeryta bystro, pomyślał a potem potrząsnął przecząco głową.
 — Nie rozumiem! — rzekł.
 Emeryt zaśmiał się.
 — No! — zaczął, jakby zachęcając do myślenia — Człowiek przeważnie samego siebie najwięcej kocha. Jeśli nie zawsze, to zwykle. Sam chce, sam robi i samemu sobie się podoba, nie?
 — Przypuśćmy! — zgodził się oberżysta.
 — Komu, jak komu, ale dla siebie jest zawsze piękny, nie?
 — Przypuśćmy!
 — Jeżeli zaś samemu sobie zbrzydnie? Jeśli samemu sobie zacznie brzydnąć? Jeśli samemu sobie przestanie się podobać, no — to co?
 — No, to jest źle. Człowiek powinien być w zgodzie z sobą.
 — Nawet kiedy żyje w niechlujstwie?
 — To nie.
 — A czy człowiek zawsze widzi niechlujstwo, w jakiem żyje?
 — Nie zawsze.
 — Więc gdy je zobaczy, to będzie dobrze, czy źle?
 — Dobrze.