Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/220

dziemy i my, a wówczas całą organizację djabli wezmą...
 — U Francuzów byliście?
 — Francuzom tak zależy na tem, żeby się Moskale jako tako zorganizowali, że za nic w świecie mieszać się do nich nie będą... Pozwolą im zrobić, co zechcą.
 — To racja. A Czesi?
 — Sami są teraz z Moskalami w bardzo naciągniętych stosunkach.
 — To jakiż jest ten nowy rząd syberyjski właściwie?
 — Czarnosecinny, moskalofilski.
 — A jak „sopłeczeństwo“ polskie w Omsku?
 — Co takiego?
 — Społeczeństwo! — poprawił się inżynier.
 — Odsuwają się od nas, ostrożni są. Cóż dziwnego? Stale w Rosji mieszkają, nie chcą zrywać, Politykują neutralnie. Ale co tam o nich mówić. Nam trzeba legjon omski jak najprędzej z pazurów rosyjskich wydrzeć, bo będzie nieszczęście. Żołnierz z organizacji powie, żeśmy go sprzedali za spirytus i albo się zbuntuje, albo zacznie dezerterować... Będzie znów skandal.
 — To taki materjał?
 — Nie, materjał jest właśnie dobry, uświadomiony patrjotycznie. Dla tego nie da sobą handlować! Bolszewizm nie przechodzi bez śladu, o tem trzeba pamiętać...
 — Oczywiście. Powiadacie — jak najprędzej z tym legjonem... Pójdę do Czechów... Dowiem się, czego oni właściwie chcą.