Strona:Jerzy Bandrowski - Krwawa chmura.djvu/161

 — Odin — uże gatow! Tepier kto? Ty? Ja?
 — Czort, staboj, żółtorożyj! — żachnął się któryś z „towarzyszów“.
 Wtem zaczęło się dziać coś nieopisanego. Nieprzyjacielski karabin maszynowy „chwycił“ okno i wlał w nie strugę pocisków, które rykoszując, rozpryskiwały się po całym pokoju. Błękitne obicia w mgnieniu oka pokryły się czarną ospą, zadzwoniły zwierciadła, z trzaskiem posypały się drzazgi z pięknych sprzętów.
 — Za wysoko! — krzyknął Wei-hsin Yang.
 Rzucił się na ziemię i jednym „szczupakiem“, jak ryba, przesunął się do sąsiedniego pokoju — stamtąd na korytarz.
 Z czterech „krasnogwardiejców“, którzy wraz z nim bronili tych okien, na korytarzu znalazło się już tylko dwóch.
 — Naszczypali nas I — mruknął jeden z nich, ponury żołnierz.
 — Zdaje się, coś niewyraźnie — skrzywił się drugi. — Prawdopodobnie wybili naszych z Łubianki.
 Na dole panował popłoch. „Krasnogwerdiejcy“ kręcili się niespokojnie. We drzwiach terkotał karabin maszynowy.
 — Do kogo ten bałwan strzela? — mówił na cały głos jakiś pan o wyglądzie starego oficera. — Do swoich?
 — Junkrzy bagnetami wybili naszych z Łubianki! — krzyknął ktoś.