cyjnych kompletach, organizowanych przez prof. Henryka Wanerta. Pod pseudonimem Kamil Poraj ogłaszał wiersze w podziemnych antologiach: Werble wolności, Pieśń niepodległa /współredaktor Adam Nagórski/, Słowo prawdziwe, oraz we własnych tomikach: Chmura z miedzi /1940/, Pieśń w ciemności /1941/, Ogień znaczeń /1942/, Wiersze /1942/, Ciężka sława /1944/. Obok Krzysztofa Baczyńskiego, Tadeusza Gajcego, Andrzeja Trzebińskiego i przebywającego w obozie oświęcimskim /od 1943/ Tadeusza Borowskiego uważany za jednego z najwybitniejszych poetów najmłodszego pokolenia.
Mimo wątłego zdrowia wstąpił w lecie 1943 do Harcerskich Grup Szturmowych. Przeszedł pełne konspiracyjne przeszkolenie bojowe, z tytułem podchorążego kończąc Szkołę Podchorążych. Pseudonim konspiracyjny przybrał sobie "Kamil". Należał do Harcerskiego Batalionu Szturmowego "Zośka", a na parę miesięcy przed wybuchem Powstania Warszawskiego przeniesiony został do bratniego batalionu harcerskiego "Parasol", obejmując w nim funkcję zastępcy dowódcy plutonu. Brał udział w kilku akcjach bojowych. Zginął w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego, 4 sierpnia, w czasie ostrzeliwania przez Niemców pałacu Blanka na placu Teatralnym.
Po wojnie liczne wiersze Czaplickiego drukowane były w prasie oraz w antologiach poezji okupacyjnej. Wybór wierszy pt. Ciężka sława ukazał się w 1955. Całość spuścizny po Krzysztofie Czaplickim zgromadził prof. Kazimierz Wnuk i z początkiem 1969 opublikował w tomie ponad tysiąc stronicowym Utwory zebrane.
CZAPLICKI OLGIERD /1876—1944/ — ur. 18.V.1876 w Irkucku, gdzie jego ojciec, Leon Czaplicki, właściciel majątku ziemskiego pod Grodnem, przebywał po Powstaniu Styczniowym na zesłaniu. Po śmierci Leona Czaplickiego /1880/, matka Olgierda, Eliza z Woytyłłów, osiedliła się w Krakowie. Tam Olgierd ukończył gimnazjum św. Anny, a następnie wydział medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim. Najpierw asystent profesora Gluzińskiego, potem docent i od roku 1910 profesor Jagielonki. W roku 1908 ożenił się z Emilią Nagórską. W roku 1919 otrzymał katedrę na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1930 członek Polskiej Akademii Umiejętności. Wieloletni ordynator Szpitala Dzieciątka Jezus, w czasie okupacji ordynator Szpitala Wolskiego.
Internista i patolog, od czasów Tytusa Chałubińskiego i Władysława Gluzińskiego jeden z najwybitniejszych polskich internistów, znakomity diagnosta, klinicysta i pedagog. Ogłosił liczne prace ze wszystkich prawie dziedzin patologii i medycyny wewnętrznej. Najważniejsze dotyczą chorób żołądka /zwłaszcza praca O wczesnym rozpoznaniu raka żołądka, 1912/, chorób układu krwionośnego, nerek, dróg żółciowych, serca. Autor monumentalnej pracy Choroby wewnętrzne, 1934.
Zginął 6.VIII.1944 roku wraz z wieloma innymi lekarzami i pacjentami rozstrzelanymi przez Niemców na terenie Szpitala Wolskiego.
FERENS EGON /1898—1958/ — ur. 30.XI.1898 w Przemyślu, syn właściciela restauracji, z pochodzenia Węgra, Rudolfa Ferensa i Polki, Jadwigi z Krauzów. W mieście, w którym w owych czasach stacjonował silny garnizon austriacki, a w nim wielu oficerów i żołnierzy Węgrów — restauracja Ferensa cieszyła się dużym powodzeniem. Niestety skłonność do szerokiego trybu żyda oraz pociąg do hazardu doprowadziły Rudolfa Ferensa do rui-
Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 3.djvu/6
Ta strona została przepisana.
