Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 2.djvu/66

w dłoniach ściskając kurtkę z wężowej skóry woła nieprzytomnie, jakby tym histerycznym krzykiem usiłowała wydobyć z banalnej kwestii najgłębszą tajemnicę życia, woła: "Dzikie istoty zawsze pozostawiają po sobie skórę, pozostawiają poza sobą suchą skórę, zęby i białe kości i to są pamiątki przechodzące z pokolenia na pokolenie, tak jak pokolenia zstępujące zastępowane są przez następne", jeszcze chwila i kurtyna powoli opada, a z widowni po momencie ciszy, owej wymownej pauzy przedłużającej trwanie fikcji, dobiega szum oklasków i te nasilające się brawa nagle, jak wilgotna gąbka kredowy napis, zmywają w Zarembie parogodzinny stan napięcia, czuje się zmęczony i pusty, i gdy ma wyjść na scenę, chociaż wie, że jego ukazanie się natychmiast podniesie temperaturę braw, musi się przezwyciężyć, aby swemu już przyciężkiemu na codzień ciału nadać lekkość wibrującą podskórnym niepokojem i siłą, a więc ten kształt i gest, których żądają od niego niezliczone rzesze wielbicielek i wielbicieli, bowiem jeszcze przed dziesięcioma laty, gdy w filmie Wanerta Natchnienie świata grał legendarną już teraz postać Krzysztofa Gaszyckiego, młodziutkiego akowca z czasów okupacji, taką właśnie fascynującą cielesnością zaraził tysiące młodych, naśladujących jego nieco nie skoordynowane ruchy, taneczny krok i przyciemnione okulary /wychodząc po skończonym przedstawieniu na scenę zawsze ma moment żalu, iż zgodnie z zaleceniem reżysera nie może na siebie włożyć wężowej kurtki/ — — — — — — — — —
 Zarembę, ciężko i powoli zmierzającego ku garderobie, zatrzymuje Andrzej Wnuk.
 — Maciek, był do ciebie telefon.
 Tamten bez zainteresowania:
 — Od kogo?
 — Tylko się nie denerwuj...
 — Czego się mam denerwować?
 — Na pewno wszystko jest w porządku.
 — Dobry byłem?
 — Bezbłędny! Słuchaj, dzwonili, że Grażyna jest w szpitalu.
 W pierwszej chwili Zaremba zdaje się nie bardzo rozumieć o co chodzi.
 — Jak to? — bąka niepewnie.
 — Nie gniewaj się, stary, ale naprawdę tylko ze względu na ciebie i przedstawienie wolałem ci tego nie mówić wcześniej.
 Wówczas Zaremba:
 — O rany! Kiedy dzwonili?
 — Zaraz po siódmej. Poczekaj! powiedzieli, że do szpitala przyjechała koło drugiej, tylko nie mogli się nigdzie do ciebie dodzwonić.
 Zaremba spojrzał na zegarek i chwycił się za głowę.
 — Jezus Maria! To ja już jestem ojcem!
 Lekkość, z jaką się poderwał i pomknął ku garderobie, wskrzesiła najlepsze jego czasy. Wrócił prawie natychmiast, z notatnikiem w ręku.
 — Co to za szpital?
 — Dzieciątka Jezus. Zaraz ci dam numer centrali. 29-60-21.
 Zaremba wykręcił numer.
 — Zajęty! Akurat teraz kogoś przypiliło.
 A ponieważ dla swego podniecenia i niecierpliwości musi znaleźć jakieś ujście, otwiera notes i pod datą 18 kwietnia wypisuje dużym i pośpiesznym pismem: URODZINY TOMASZA.
 — Skąd wiesz, że to jest syn? — pyta Andrzej Wnuk.
 Zaremba spogląda na niego ze zdumieniem.