Strona:Jaroslav Hašek - Przygody dobrego wojaka Szwejka.pdf/121

 Na uśmiechy przechodniów odpowiadał Szwejk miękkim uśmiechem, ciepłem i tkliwością swoich poczciwych oczu.
 Tak wędrowali ku dzielnicy karlińskiej, gdzie mieszkał kapelan polowy.
 Pierwszy odezwał się do Szwejka mały grubas. Znajdowali się akurat na Małej Stronie i szli cienistą aleją, gdy grubas zapytał:
 — Skąd pochodzisz?
 — Z Pragi.
 — Nie uciekniesz nam?
 Do rozmowy przyłączył się wysoki, chudy. Jest to osobliwym i ciekawym zjawiskiem, że podczas gdy małe grubasy bywają przeważnie poczciwcami i optymistami, ludzie chudzi i wysocy należą do sceptyków.
 I dlatego wysoki chudziak rzekł do małego grubasa:
 — Żeby mógł, to by uciekł.
 — Po co miałby uciekać — ozwał się grubasek. — Jest przecie na wolności, bo z garnizonu został zwolniony. Niosę papiery zwalniające.
 — A co jest w tych papierach? — pytał chudziak.
 — Tego nie wiem.
 — Widzisz. Nie wiesz, a gadasz.
 Przez most Karola szli w głębokim milczeniu. Na ulicy Karola ozwał się znowu mały grubas do Szwejka:
 — Czy nie wiesz, po co cię prowadzimy do kapelana polowego?
 — Do spowiedzi — rzucił Szwejk od niechcenia. — Jutro będą mnie wieszali. To się zawsze tak robi i to się nazywa pociecha duchowna.
 — A za co cię będą niby tego... — ostrożnie pytał chudziak, podczas gdy mały grubas ze współczuciem spoglądał na Szwejka.
 Obaj byli rzemieślnikami z prowincji, ojcami rodzin.