Ta strona została uwierzytelniona.
MODLITWA UCZONEGO.
Idziem gościńcem dziejów — niesiem pochodnie płonące i swych zakonów zwoje. Kierunek: naprzód; hasło: dlaczego? — Wolą — rozumieć, myślą — tajemnica, — Boże, Tajemnico Tajemnic.
Wszyscy — ochotnicy!
Na przedzie raźne pacholęta sztandar niosą. Ich imię — pieśniarze, — hoże nasze kapłany. Niekarni, swawolni, rzekłbyś — balast zbędny pochodu. — Wywiadowce nasze ofiarne, — oni najgęściej padają, — hartu nie masz w junakach, — śmieją się, krwawiąc, pieśnią śmierć całują, okrzykiem: „wzwyż“, przysięgą: „do trumny“.
Kochamy tę pędraczarnię narwaną, cichniem, gdy jak spłoszone ptactwo poderwą się i zwieją gdzieś w przody. — „Cośta tam wypatrzyli“. — „Cholera go wie: słońce!“ — Każdy co innego plecie, inne dziwy
