Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/72

 Wszyscy zerwali się z miejsc.
 — Ależ on nas zamęczy.
 — Żywi stąd nie wyjdziemy.
 — Czy myśli tu nas trzymać cały rok?
 — Ja wyjeżdżam: ciotka mi ciężko zachorowała, muszę jechać.
 — A ja muszę jechać, bo mają mi robić operację ślepej kiszki. Doktór pozwolił tylko tydzień tu być.
 — Ja też się bardzo śpieszę, bo mi się synek urodził: o, tu mam nawet fotografję.
 — Jutro jest wesele mojej siostry; muszę jechać, bo się obrazi.
 Każdy z królów patrzy tylko, jakby się wymknąć Puxowi. Ale gdy Pux powiedział, że pięć minut upłynęło, zrobiło się zupełnie cicho.
 — Kto chce zabrać głos: który z dziesięciu punktów wybrać pod obrady, jako pierwszy?
 Nikt.
 — Kto chce zabrać głos? Pytam się po raz drugi.
 Cisza.
 — Po raz trzeci: kto chce zabrać głos? — pyta się lord Pux.
 Nagle pod stołem, przy którym odbywały się narady, coś się poruszyło. Wyłazi z pod stołu król Maciuś i mówi:
 — Ja proszę o głos.
 Królowie zdębieli i napewno pospadaliby z krzeseł, ale lord Pux ani drgnął, — tylko spojrzał na nich, — i zwrócił się do sekretarki z rozkazem: