Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/351

rej strącono sześć nieprzyjacielskich, ale spadły lub zmuszone były do lądowania aeroplany Maciusia.
 Początek bitwy odbył się tak, jak przewidywali na radzie wojennej.
 Nieprzyjaciel zajął przednie okopy — i rozległ się okrzyk tryumfu:
 — Acha, uciekli. Zlękli się. Nie mają armat. O, jak prędko uciekli: nawet wódeczki nie zdążyli zabrać.
 Ten i ów odkorkował flaszkę.
 — Dobra, skosztujcie.
 Piją, śmieją się, hałasują, gotowi tu przenocować.
 — Poco się spieszyć, kiedy i tak dobrze.
 Ale młody król powtarzał uparcie:
 — Dziś musimy być w mieście.
 Przysunęli armaty i kulomioty.
 — Do ataku!
 Żołnierze niechętnie idą, a w głowach szumi. Ale trudno: rozkaz trzeba spełnić. A co nieprzyjemne, to lepiej prędko zrobić. Więc już zupełnie otwarcie idą, a potem biegną na ostatnie przed miastem okopy Maciusia.
 A tu nagle grzmotnęły armaty, zaklekotały karabiny maszynowe, posypały się kule i — co dziwniejsza — strzały.
 A tu nagle jakiś dziki krzyk w obozie Maciusia. A tu jakieś bębny, piszczałki, kotły.
 A tu nagle — czarni wojownicy już na okopach. Mali jacyś ci murzyni, ale może tak się zdaje zdaleka. Niewiele ich, ale są — a w oczach się dwoi, a w uszach szumi.
 A tu nagle — lwy i tygrysy, ogłuszone strza-