Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/69

kazywał chłopakom i o karabinach maszynowych i bombach opowiadał.
 — Żeby była wojna, tobym zaraz poszedł na ochotnika.
 — Zapytaj się, czy by cię przyjęli.
 Za mały.
 Westchnienie.
 Mówiliśmy o wodołazach, że mają płetwy, jak kaczki, i tonących ratują. — I o topielcach. I już się ciemno zrobiło. — I straszno mówić.
 — Pan czytał w szkole o Eskimosach.
 Rozmawiamy o Eskimosach i o szkole.
 Jakby dobrze było, żeby prawdziwi podróżnicy, wynalazcy i wojskowi — opowiadali w szkołach co robią, i co widzieli.
 — Raz pani opowiadała o swojej wycieczce w Tatrach. Jaka była burza, pioruny. Zupełnie inaczej mówi się, jeżeli widzieć, a inaczej z książek. Mniej ciekawie.
 — No tak, opowiadają podróżnicy, ale dorosłym. Dzieciakom tam będą mówić tacy sławni ludzie. Nie warto.
 Przycichliśmy. A stróż zapala światło na schodach. Zobaczył nas i pędzi:
 — Co wy tu po ciemku robicie? Marsz do domu.
 I tak się podejrzliwie rozgląda, że niby tu pewnie robiliśmy, czego nie wolno. Pewnie myślał, że papierosy palimy, bo leżała zapałka, to naprzód na nią, a potem na nas pokolei.
 Może nam się tylko zdaje, ale nieufność jest