Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/17

 Nadchodzą święta, a tu się zebrali przed szkołą chłopcy i dziewczęta i krzyczą:
 — Proszę wpuścić. Nie chcemy świąt, chcemy chodzić do szkoły.
 Woźny się z nimi kłóci, ale nie pomaga. A ja siedzę w kancelarji, nic nie wiem, bo piszę różne papiery. Aż tu wchodzi woźny. Zastukał i wchodzi.
 On zastukał. Ja mówię:
 — Proszę.
 No i mówi:
 — Proszę pana, dzieciaki zrobiły bunt, nie chcą świętować.
 A ja:
 — Nie szkodzi. Zaraz je uspokoję.
 Wychodzę — śmieję się — nie gniewam. Tłumaczę :
 — Jak święta, to święta. Nauczyciele muszą odpocząć. Bo jak są zmęczeni, gniewają się i krzyczą na dzieci.
 Rada w radę: że będą przychodziły się bawić na podwórku, ale porządku niech same pilnują.
 Różnie myślałem, co będę robił, gdy urosnę.
 Raz, że będzie tylko ojciec i mama, a raz, żeby mieć żonę. Żeby na własnem gospodarować.
 Żal mi się z rodzicami rozłączać, więc mieszkamy razem, tylko przez sień. Po jednej stronie rodzice, po drugiej ja z żoną. Albo niech będą dwa domki w sąsiedztwie. Bo ludzie wiekowi lubią spokój. Jak się po obiedzie położą, żeby dzieci nie przeszkadzały. Bo dzieci latają, tupią, stukają, krzyczą, hałasują.
 Kłopot mam z dziećmi, bo nie wiem, czy chcieć