Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/151

 Bo jak tu jedni tacy mieszkali, co mąż nie chciał jej czego dać, to narobiła krzyku na całe podwórko.
 A on tylko mówi:
 — No, cicho już, bo wstyd robisz mnie i sobie.
 A ona:
 — Właśnie chcę ci wstydu narobić. Niech ludzie wiedzą, niech się cały dom zleci. Niech policja przyjdzie, niech pogotowie przyjedzie, niech w kurjerze napiszą.
 Ona się pewnie z maleńkości przyzwyczaiła. Bo tak robią małe. Drze się, a dorosłym nie chce się dowiedzieć, jak naprawdę było, tylko chcą, żeby cicho. I dopiero:
 — Ona mała, powinieneś ustąpić.
 Dorosłym ustępuj i malcom jeszcze także.
 Dorosły da klapsa, nie zawsze sprawiedliwie, ale jak brat uderzy, zaraz się litują i biorą pod opiekę.
 Zrobiłem sobie wiatraczek. Pół dnia się mordowałem.
 — Daj.
 Zaczyna mi wyrywać.
 — Odejdź, bo dostaniesz.
 A ona:
 — Daj — daj.
 A mama co?
 — Zrobisz sobie drugi.
 Zrobię, albo nie zrobię. I niech poprosi, poczeka, a nie wyrywa i:
 — Maaamoooo!