Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/91

 Zaraz, nie zaraz. — Bez kosza byłoby może blisko, ale z ciężarem daleko.
 Przystaje. Przekłada z ręki do ręki.
 — Daj, pomogę — mówi pani.
 — Nie trzeba — mruknął niechętnie.
 Nosił nieraz za babcią, da radę i teraz.
 Nareszcie. Chce odejść, myśli, że zwyczajna przysługa. — A ona:
 — Masz za fatygę na cukierki.
 — Nie trzeba.
 — Weź, bo mnie obrazisz. Należy ci się. Dziękuję za pomoc.
 — Ha! — Bierze czterdzieści groszy.
 — Nie wydam. — Zarobione. — Schowam na pamiątkę.
 I zadowolony, że własne, że wie, za co dostał i wie, od kogo.

 Zapisał w pamiętniku:
 „R. do mojej kr. — Kość. — T. s. i d. b.“.
 Nikt nie zrozumie, nawet jeśli przeczyta. — Sam tylko wie...
 Bo Kajtuś chce mieć kryjówkę. — Musi znaleźć miejsce samotne, tam będzie czarował zdala od ludzi.
 Będzie miał słoiki z maścią gojącą i butelki z eliksirem życia.
 Zamiast czaszki położy tymczasem kość — szczękę końską z białemi zębami.
 Znalazł tę kość w piachu nad Wisłą i przyniósł do domu.