Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/77

zabrał, chociaż się pytał dyżurnego i chłopców. A może znikł sam?
 Znów niewiadomo.

 I jeszcze dwa czary udały się Kajtusiowi na ulicy. — Bo raz dziewczynki w błoto wywalił.
 To tak było.
 Idzie sobie, wraca ze szkoły zamyślony.
 — Może dlatego nie udaje się na ulicy, że hałas: może za dużo ludzi? — wyraźnie coś przeszkadza.
 Niedarmo czarodzieje mieszkali w basztach samotnych, albo w ostatniej na skraju wsi chacie. — Może ukrywają się w lasach, albo na dnie morza?
 Sam czuje, że myśli najłatwiej mu się układają nad Wisłą, zdala od miasta, w spokoju; albo w ciszy wieczorem, kiedy leży w łóżku.
 Tak sobie, wracając ze szkoły, rozmyśla i rozważa. — A przed nim trzy dziewczynki.
 Zajęły całą szerokość ulicy i śmieją się, popychają, dokazują i przejść nie dają. — Gdyby to byli chłopcy, możeby nawet nie zwrócił uwagi; a tak, to bardziej zły jeszcze.
 Deszcz pada.
 — Chlapnijcie w błoto!
 Już leżą. Wszystkie. — Umazały się, jak nieboskie stworzenia.
 — Niech mają. Niech się nie rozbijają.

 Drugi raz przekupce jabłka rozsypał.