Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/64

 Miała długą przemowę.
 — Żart niemądry. — Ale gorzej, że ktos zabrał dwie bułki z wędliną, ciastko i pomarańcz.
 Widzi Kajtuś, że panią zmartwił, więc chce pocieszyć.
 — Niech na stoliku przed panią leży róża.
 Pożałował, że to powiedział, bo go coś w sercu kolnęło, coś szarpnęło we środku boleśnie. Jak iskra elektryczna albo ząb się wyrywa. Jakby się u niego ta róża wyrwała z piersi.
 I leży na stoliku.
 Wtedy pan się pytał:
 — Kto zabrał pióro? Przed chwilą było.
 Teraz pani:
 — Kto tu różę położył? — Nie chcę. — Zawiele sobie pozwalacie.
 Chłopcy proszą:
 — Niech paniusia powącha. Niech pani weźmie. Już my mu odkupimy śniadanie.
 Jedni proszą naprawdę, drudzy błaznują. Bo lubią, jak się coś takiego wydarzy.
 Po lekcji składkę zrobili.
 — Daj grosik do czapki, na głodnego żarłoka.
 Dwanaście bułek, tuzin kupili, — całą torbę.
 — Masz. Jedz. Na zakąskę. — Po żabie.

 Dumny stał się Kajtuś. Nieprzystępny i niecierpliwy.
 Byle co, zaraz mówi:
 — Chcesz w zęby? — Głupi! — patrzcie go: osioł, udaje mądrego.