Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/45

 — Pijak się zemścił — przypomina Kajtuś.
 — Zemścił się. Znał jakiś sekret, że szczury nam naprowadził. Dużej szkody nie zrobiły, bo i dziadek miał swoje sposoby. Tylko jeden został — wielkie takie szczurzysko.
 — Był taki duży, jak kot?
 — Tyle nie. Ale nie można go było złapać — tego szczura.
 — Pewnie zaczarowany — pomyślał Kajtuś, ale nic nie mówi.
 — Dziadek zwabił tego szczura do kuchni. Jest. Dobrze. Zamknął wszystkie drzwi i szuka. Niema. I tu i tam, i tu i tam. Niema i niema.
 — Schował się pod schodek.
 — Nie pod schodek wcale. Nieuważnie słuchałeś. Owszem, był schodek z kuchni do sieni. Dziadek odwalił ten schodek siekierą, ale szczura niema. No, przypomnij sobie, Antosiu.
 — Wiem. W kieszeń fartucha się schował.
 — I to nie. Wisiał w kącie fartuch. Ale szczur powiesił się zębami, tak skoczył i wisiał na zębach, w płótno się wgryzł. No już.
 — Babciu, jeszcze o beczce do wody deszczowej.
 — I co ciekawego? — Że w beczce znalazłam ropuchę?
 — A pożar, babciu?
 — Nie, nie. Już późno. Ojciec będzie się gniewał.
 — No, to o kurach, które się niosły w drewutni.